Procesy geologiczne wywołane przez czynniki zewnętrzne są ujęte w dwóch kategoriach: działalność niszcząca oraz twórcza.

Pod wpływem czynników niszczących skały na powierzchni skorupy ziemskiej ulegają rozdrobnieniu i rozkruszeniu, a następnie usunięte z jednych obszarów przemieszczone zostają w inne miejsca tworząc nowe struktury, co jest przejawem czynników twórczych.

Wietrzenie eoliczne, którego podstawą jest mechanika sił należy zarówno do procesów niszczących, jak i twórczych. Elementem destrukcyjnym, a następnie transportującym cząstki mineralne jest wiatr, który uderzając o litą skałę nie wywołuje żadnego skutku, natomiast, gdy atakuje nieosłonięty luźny utwór porywa z niego drobne cząstki mineralne, o stosunkowo niewielkiej średnicy.

Chodzi tu przede wszystkim o piasek i frakcje drobniejsze – ilaste, ale zdarza się, że przy ciągłym wietrze mogą zostać poderwane także cząstki grubszej frakcji – żwiru.

Wiatr zależnie od prędkości może unosić cząstki mineralne w powietrze.

Prędkość wiatru zwiększa się z wysokością ;w wysokich górach wiatry są tak silne , że wywiewają wszelki drobny materiał ze zwietrzelin. Dlatego w wysoko położonych obszarach obserwuje się tylko grubszy gruz. Prędkość wiatru jest większa nad morzami ,gdyż tarcie między powietrzem a wodą jest znacznie mniejsze niż między powietrzem a lądem.

Wiatr , jako czynnik erozyjny najsilniej działa w obszarach suchych (stepy, pustynie ), gdzie duże różnice temp. w ciągu doby , brak zachmurzenia i wegetacji sprzyjają jego działalności.

Należy zaznaczyć , że w sumie znaczenie wiatru jako czynnika erodującego nie jest wielkie . Jedna powódź zdarzająca się na pustyni raz na sto lat wytworzy większe skutki aniżeli stuletnia praca wiatru.